Dzieci takie mają trudności w kontaktach z rówieśnikami i dorosłymi, są nadmiernie nieśmiałe i lękliwe. Często prezentują bierną postawę, charakteryzująca się brakiem zaradności i samodzielności. Silnie przeżywają swoje emocje, łatwo generują je, ale jednocześnie bardzo często nie potrafią ich wyrażać, przez co posądzane są o małą wrażliwość emocjonalną, a nawet o obojętność. Dzieje się tak np. w sytuacji nagany czy złej oceny, gdy dziecko nie wyrazi swoich negatywnych uczuć ani słowem, ani mimiką. Te silne uczucia, których doświadcza, realizowane są z dużym odroczeniem, np. dopiero w domu albo- co najczęściej się zdarza - realizowane są w postaci specyficznych reakcji neurowegetatywnych – w pracy układu krążenia np. czerwienienie się, nadmierne pocenie lub w pracy układu trawiennego realizowane jako brak łaknienia, bóle brzucha czy nudności.
Dzieci zahamowane często mają zaniżoną samoocenę, nie wierzą we własne możliwości i umiejętności. Zwykle też niestety funkcjonują gorzej niż powinny. Nawet drobne przejawy dezaprobaty czy krytyka powoduje u tych dzieci znaczne obniżenie nastroju, rezygnację, wycofanie się, płacz. Nie próbują samodzielnie rozwiązywać zadań albo proszą o pomoc, albo rezygnują z aktywności. Mimo że są to na ogół grzeczne, posłuszne i małomówne dzieci wymagają specjalistycznej pomocy.

Wskazówki do pracy z dziećmi z zahamowaniem psychoruchowym:

• wydłużenie czasu potrzebnego na koncentrację uwagi          
• wyciszenie układu nerwowego
• poprawę koordynacji wzrokowo - ruchowej
• włączenie dziecka do zespołowych zajęć
• stworzenie dziecku warunków, w których może osiągnąć sukces
• zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych
• nauczenie dziecka funkcjonowania w sytuacjach trudnych, gdy nie umie rozwiązać zadania, modelowanie takich zachowań
• stopniowe przyzwyczajanie dziecka do przyjmowania krytyki
• rozwijanie poczucia własnej wartości
• dostarczanie pozytywnych przeżyć i doświadczeń